Weterynarz Wesoła, Stara Miłosna, Warszawa, Przychodnia Weterynaryjna

kot akuku2
Nikt tak nie docenia geniuszu zawartego w twoich słowach jak twój piesChristopher Morley
Można żyć bez psa, ale nie warto Heinz Ruchmann
Kto posiada kota, nie musi się obawiać samotnościDaniel Defoe
Psy nie są całym naszym życiem, ale czynią je pełnymRoger Caras
Ten kraj szczęśliwy... gdzie po psie płaczą szczerze i dłużejAdam Mickiewicz
A+ A A-
Zerwanie więzadła krzyżowego doczaszkowego stawu kolanowego u kotów

 

            Więzadło krzyżowe doczaszkowe, to jedno z dwóch więzadeł znajdujących się wewnątrz stawu kolanowego (jest jeszcze więzadło krzyżowe doogonowe). Podstawową funkcją tych więzadeł jest stabilizacja stawu kolanowego podczas ruchu zwierzęcia. Więzadło krzyżowe doczaszkowe zapobiega doczaszkowemu i przyśrodkowemu przemieszczaniu się kości piszczelowej w stosunku do kości udowej.

            Zerwanie więzadła krzyżowego doczaszkowego jest najczęstszym powodem kulawizny kończyny miednicznej u psów. Główną przyczyną jego uszkodzenia jest biomechaniczne niedopasowanie stawu kolanowego i wynikające z tego długotrwałe przeciążanie więzadła, ostatecznie prowadzące do jego zerwania.

            U kotów także dochodzi do zerwania więzadła krzyżowego doczaszkowego. Jednak tryb życia kotów domowych (podejmowanie niewielkiego wysiłku fizycznego, brak konieczności wychodzenia na regularne spacery), powoduje, że kulawizna kończyn jest rzadko zauważana lub ignorowana przez właściciela zwierzęcia. U kotów do zerwania więzadła zazwyczaj dochodzi w wyniku  urazu lub przewlekłego przeciążania więzadła, związanego z otyłością zwierzęcia. Dotychczas najczęściej stosowaną metodą leczenia zerwania więzadła krzyżowego doczaszkowego u kotów było leczenie zachowawcze, polegające na ograniczeniu ruchu zwierzęcia przez 6-8 tygodni i stosowaniu leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych. Jednak ze względu na niezadowalające wyniki takiego postępowania i szybki rozwój choroby zwyrodnieniowej uszkodzonego stawu, coraz częściej podejmowane są próby operacyjnego leczenia choroby. U kotów, podobnie jak i u psów, należy wykonać operacyjną rewizję stawu kolanowego. W trakcie zabiegu należy ocenić stan więzadeł krzyżowych, łąkotek i chrząstki stawowej. W zależności od potrzeb należy zaopatrzyć lub usunąć uszkodzone struktury. Zazwyczaj zerwane więzadło krzyżowe doczaszkowe nie nadaje się do naprawy i należy wyciąć jego kikuty. Po przeprowadzeniu rewizji stawu konieczna jest jego stabilizacja. Ma to kluczowe znaczenie dla szybkości rozwoju choroby zwyrodnieniowej. Skuteczna stabilizacja stawu znacznie opóźnia jej rozwój i podnosi komfort życia zwierzęcia. Najczęściej wykonywana jest stabilizacja zewnątrztorebkowa. Zabieg polega na  założeniu monofilamentowego wszczepu zakotwiczonego na bocznym kłykciu kości udowej i bliższej części kości piszczelowej. Zazwyczaj jest to okolica bocznej trzeszczki mięśnia podkolanowego i guzowatość kości piszczelowej. Uzupełnieniem takiej stabilizacji jest namarszczenie torebki stawu kolanowego po stronie bocznej. Jest to tania i dość efektywna metoda stabilizacji kolana u kota. Jednak trudności z wyznaczeniem punktów izometrycznych na kości udowej i piszczeli, czyli punktów pomiędzy którymi nie będzie się zmieniała odległość w trakcie prostowania i zginania kolana, sprawia, że po operacji można obserwować sztywność i ograniczenie ruchów kolana a także nadmierną rotację piszczeli na stronę boczną. Z powodu ciągłego rozciągania się wszczepu istnieje także zwiększone ryzyko jego zerwania się i destabilizacji kolana.

            W ostatnim czasie u kotów, podobnie jak i u psów, popularność zyskały dynamiczne metody stabilizacji stawu kolanowego, takie jak TPLO i TTA.

            W trakcie TPLO wykonywane jest cięcie kości piszczelowej mające na celu zmniejszenie kąta pod jakim jest ustawiona powierzchnia stawowa piszczeli. Zmniejsza to tendencję do doczaszkowego przemieszczania się powierzchni stawowej piszczeli w trakcie obciążania kończyny i w większym stopniu angażuje więzadło krzyżowe doogonowe w akcie stabilizacji kolana. Zabieg jest trudny technicznie, wymaga użycia specjalistycznego instrumentarium i wszczepów służących do ustabilizowania powierzchni stawowej piszczeli w pożądanym ustawieniu. Dodatkowo, warunkiem koniecznym jest brak uszkodzeń więzadła krzyżowego doogonowego, które ma częściowo przejąć funkcję więzadła krzyżowego doczaszkowego.

            TTA polega na doczaszkowym wysunięciu guzowatości kości piszczelowej, tak aby przy wyprostowanym kolaniea kąt pomiędzy więzadłem prostym rzepki i powierzchnią stawową kości piszczelowej wyniósł 90º. Ma to na celu zaangażowanie mechanizmu wyprostnego kolana do stabilizacji stawu z zerwanym więzadłem krzyżowym doczaszkowym. Metoda ta szybko zyskała popularność i doczekała się licznych modyfikacji. Początkowo do wysunięcia na pożądaną odległość całkowicie odciętej guzowatości kości piszczelowej używano specjalnie zaprojektowanej płytki i klatki (TTA-1). Obecnie obserwowana jest tendencja do zmniejszania urazowości zabiegu i odsuwania częściowo odciętej guzowatości na specjalnych klatkach lub płytko-klatkach, np. metoda TTA-2 lubTTA Rapid.

            We własnej modyfikacji metody wykorzystano stosunkowo niedrogie klatki używane w metodzie TTA-1 i przedłużone cięcie kości piszczelowej, tak aby w łatwy sposób można było odsunąć guzowatość kości piszczelowej na pożądaną odległość.

 
Czytaj więcej...
30 Paź

Rzepka wysoka

Napisane przez Opublikowano w Porady
Rzepka wysoka  u psów (patella alta), to wrodzona lub nabyta choroba ortopedyczna związana ze zbyt wysokim ustawieniem rzepki w stosunku do bloczka kości udowej. Nieprawidłowe ustawienie rzepki predysponuje do jej zwichania się. Głównym objawem klinicznym jest kulawizna kończyny miednicznej, której dotyczy wysokie ustawienie rzepki. Występuje także bolesność przy omacywaniu i wykonywaniu ruchów biernych kolana. Dodatkowo można wyczuć nieprawidłowe ustawienie rzepki. Badaniem dodatkowym z wyboru jest badanie rentgenowskie podejrzanego stawu kolanowego. Zdjęcia wykonywane są w projekcji bocznej i grzbietowo - brzusznej. Na radiogramach należy ocenić położenie rzepki względem bloczka kości udowej, a także zmierzyć odległość pomiędzy patologicznym a przewidywanym prawidłowym położeniem rzepki.

            Rzepkę wysoką można jedynie leczyć chirurgicznie a odstąpienie od leczenia wiąże się z powstaniem uszkodzeń chrząstki stawowej rzepki i bloczka kości udowej oraz rozwojem choroby zwyrodnieniowej kolana.

            Leczenie polega na odcięciu i obniżeniu guzowatości kości piszczelowej, tak aby rzepka mogła swobodnie ślizgać się po bloczku kości udowej. Jeżeli występuje taka potrzeba, to należy także zoperować bloczek kości udowej (plastyka, itp.). Guzowatość kości piszczelowej w nowym położeniu mocuje się drutami Kirschnera, cerklarzami z drutu do wiązania odłamów kostnych lub wkrętami kostnym. Wygodna w użyciu i umożliwiająca dobrą stabilizację odciętej guzowatości kości piszczelowej jest płytka TTA.

             Na zdjęciach poniżej widoczne wysokie ustawienie lewej rzepki u psa samca, owczarka niemieckiego w wieku 9 m-cy. W trakcie przeprowadzonej operacji guzowatość kości piszczelowej odcięto i obniżono o 13 mm, uzyskując prawidłowe ustawienie rzepki względem bloczka kości udowej. 

 
Przed operacją

Po operacji
Czytaj więcej...
24 Paź

Nastawianie złamań

Napisane przez Opublikowano w Porady
Nastawianie złamań

  Nastawienie złamania jest czynnością przywracającą prawidłowe ustawienie i położenie odłamów kostnych, łącznie z rekonstrukcją wgniecionych fragmentów kości gąbczastej i fragmentów powierzchni stawowych.

 Nastawienie złamania odwraca procesy, które przemieściły odłamy podczas urazu, i wymaga użycia sił przeciwnych. Wstępna analiza przemieszczenia i deformacji połączona ze znajomością lokalizacji przyczepów i sił mięśniowych pomaga zaplanować kroki niezbędne dla uzyskania prawidłowego nastawienia, niezależnie od wybranej metody leczenia (operacyjna, nieoperacyjna, zamknięta lub otwarta). Wszystkie złamania z przemieszczeniem odłamów powinny zostać nastawione, aby zminimalizować wtórne uszkodzenia tkanek miękkich, zmniejszyć cierpienia pacjenta i zapewnić jak najlepsze warunki do gojenia się złamania.

 W rejonie trzonu i przynasady kości długiej najważniejsze jest poprawne ustawienie osiowe  głównych odłamów, w obrębie których znajdują się powierzchnie stawowe. Bez względu na to, czy złamanie jest proste, czy wieloodłamowe, wielopoziomowe czy z ubytkami kostnymi, celem nastawienia jest przywrócenie prawidłowej długości, osi i rotacji, w wyniku czego sąsiadujące stawy znajdą się w prawidłowym ustawieniu.

 
 Ogólne zasady nastawiania

             Każda metoda nastawiania powinna być delikatna i wywoływać jak najmniej dodatkowych uszkodzeń w obrębie tkanek. Istotne jest zachowanie unaczynienia w tkankach miękkich otaczających odłamy, ponieważ tylko żywe tkanki mogą ulec przebudowie. Gojenie kości będzie wyraźnie opóźnione lub nie nastąpi wcale, jeśli w istotny sposób naruszy się warunki mechaniczne lub biologiczne w obrębie złamania.

Odpowiednie znieczulenie pacjenta i rozluźnienie mięśni szkieletowych mają kluczowe znaczenie dla uzyskania prawidłowego nastawienia odłamów. Złamanie można nastawić stosując jedną z dwóch metod: bezpośrednią lub pośrednią.

            Nastawienie bezpośrednie polega na bezpośredniej manipulacji odłamami złamania za pomocą rąk lub narzędzi i wykonywane jest w trakcie zabiegu operacyjnego.

            Podczas nastawiania pośredniego manipulacja odłamami odbywa się przez przyłożenie pośredniej siły korygującej z dala od miejsca złamania. Wykonywane jest rozciąganie, naciskanie, skręcanie odłamów itp. bez odsłaniania miejsca złamania. W sensie biologicznym nastawienie pośrednie ma wiele zalet. Jeśli jest wykonane prawidłowo, charakteryzuje się dużą efektywnością i minimalizuje dodatkowe uszkodzenia tkanek miękkich w rejonie złamania. Wszystkie narzędzia podczas nastawiania są używane z dala od miejsca złamania. Także wstępne pośrednie nastawienie złamania ułatwia przeprowadzenie i zmniejsza urazowość  nastawienia bezpośredniego. Kluczowe jest dobre rozciągnięcie odłamów kostnych i stworzenie przestrzeni do ich nastawienia. Początkowo należy pokonać przykurcz mięśni, który zawsze towarzyszy złamaniu. Dodatkowo, jeżeli nastawianie wykonywane jest po kilku dniach od powstania złamania, konieczne jest rozciągnięcie lub rozerwanie blizny tworzącej się w miejscu złamania. W przypadku złamań kości kończyn, najprostszą metodą rozciągnięcia odłamów jest chwycenie za kończynę i jej silne pociągnięcie. Jest to efektywna metoda w przypadku nastawiania świeżych złamań u małych zwierząt (koty, małe psy). U dużych psów lub w przypadku złamań wokół których zaczęła się już tworzyć blizna, konieczne jest zastosowanie większej siły. Dodatkowo, w celu zminimalizowania uszkodzeń korzystne jest przeprowadzenie długotrwałego, powolnego rozciągania odłamów. Jest to o wiele lepsza metoda w porównaniu z krótkotrwałym rozciąganiem o dużej intensywności. Proces rozciągania odłamów powinien trwać od kilkunastu do kilkudziesięciu minut. Wykonanie takiego rozciągnięcia odłamów przy użyciu siły rąk osoby nastawiającej złamanie jest trudne. O wiele efektywniejsze jest zastosowanie wyciągu ortopedycznego. Użycie wyciągu zapewnia stałą i kontrolowaną siłę naciągu, co umożliwia wstępną stabilizację złamań. Dodatkowo, wyciąg uwalnia ręce operatora, które mogą być użyte do innych celów, np. rotowanie, naciskanie odłamów itp.

wyciągi pośrednie w 2 rozmiarach: dla dużych psów i psów miniaturowych i kotów

            Łatwy w użyciu jest wyciąg śrubowy. Takie urządzenie zazwyczaj składa się z dwuczęściowej ramy. Jedna część jest nieruchoma i może być przymocowana do stołu operacyjnego albo opierać się o pachę lub pachwinę pacjenta. Druga jest ruchoma i  mocowana do kończyny. Ruchoma część ramy jest przesuwana poprzez obracanie śruby przymocowanej do obu części ramy. Wyciąg mocowany do stołu operacyjnego wymaga zastosowania przeciwwyciągu, czyli np. przywiązania pacjenta do stołu operacyjnego. Wyciąg opierany pod pachą lub w pachwinie nie wymaga stosowania przeciwwyciągu. Należy jednak  pamiętać żeby nie stosować zbyt dużej siły, która mogłaby uszkodzić pachę lub pachwinę. Ze względu na rodzaj mocowania ruchomej części ramy wyciągu do kończyny można wyróżnić wyciąg pośredni (za tkanki miękkie) i szkieletowy (za kości).

            Przy zastosowaniu wyciągu pośredniego dalsza część kończyny mocowana jest do ruchomej części ramy przy użyciu tasiemki, plastra lekarskiego itp. Jest to nieinwazyjna metoda mocowania kończyny, jednak ze względu na możliwość uszkodzenia tkanek miękkich nie pozwala na użycie dużej siły do rozciągania odłamów.

            Wyciąg szkieletowy wymaga przeprowadzenia drutu Kirschnera lub gwoździa Steinmana  przez kość, np. przez bliższą nasadę kości piszczelowej, guz piętowy, guz łokciowy itp. Następnie drut jest mocowany w specjalnej klamrze, która łączona jest z ruchomą częścią ramy wyciągu. Zastosowanie tego rodzaju wyciągu wymaga przeprowadzenia zabiegu operacyjnego, jednak pozwala to na użycie dużej siły do rozciągnięcia odłamów kostnych.

Autor: dr Piotr Trębacz



Czytaj więcej...
30 Lis

Jak przygotować pupila do operacji

Napisał Opublikowano w Porady

1. Przed każdym planowym zabiegiem konieczna jest wizyta kontrolna u lekarza. Podczas takiej wizyty lekarz weterynarii oceni stan zdrowia naszego zwierzaka: obejrzy błony śluzowe, osłucha drogi oddechowe i serce, omaca jamę brzuszną.

2. Dobrze jest wykonać u pupila podstawowe badania krwi, a w niektórych przypadkach także ekg. Badania są obowiązkowe u zwierząt starszych lub jeśli podczas wizyty kontrolnej zostaną stwierdzone jakieś nieprawidłowości.

3. Psy i koty powinny mieć aktualne szczepienia ochronne. Nie mogą być nosicielami pasożytów zewnętrznych ani wewnętrznych.

4. Kotki i suki nie powinny być w trakcie rui. Jeśli planujemy sterylizację suki najlepiej wykonać ją min. 2 miesiące po cieczce, jednak nie później niż miesiąc przed spodzewaną następną. W przypadku kotek zabiegi wykonujemy kilka tygodni po zahamowaniu rui lub w okresie spokoju hormonalnego.

5. Jeśli zwierzak przyjmuje stale jakieś leki, ustal z lekarzem czy należy je podać także w dniu zabiegu.

6. Na 10-12 godzin przed zabiegiem zabieramy zwierzakowi jedzenie. Dostępu do wody nie należy ograniczać.

7. Przed samym zabiegiem warto wyprowadzić psa na spacer, tak żeby mógł załatwić swoje potrzeby. Nie należy pozwalać na zwiększony wysiłek. Najlepiej jeśli spacer odbędzie się na smyczy. Nie dopuszczajmy żeby pies przed zabiegiem biegał za piłką czy bawił się z innymi zwierzakami.

8. O umówionej godzinie należy zgłosić się do przychodni na zabieg. Psy przyprowadzamy na smyczy. Koty powinny być zamknięte w klatce (transporterze). Warto zaopatrzyć zwierzaka w kocyk, którym zostanie okryty po zabiegu.

Autor: lek. wet. Ewa Trębacz

Czytaj więcej...
05 Sie

Jak dbać o zwierzaka po zabiegu

Napisał Opublikowano w Porady

1. Kiedy będziesz odbierał pupila po zabiegu, zwierzak będzie już przytomny ale niektóre efekty działania środków znieczulających mogą utrzymywać się jeszcze kilka godzin. Niektóre psy i koty w tym czasie po prostu śpią. Zapewnij im spokojne i ciepłe miejsce, aż do całkowitego wybudzenia. Inne zwierzaki będą chciały chodzić po domu lub gdzieś się schować (zwłaszcza koty). Ponieważ po znieczuleniu przez kilka godzin zaburzona jest koordynacja ruchowa, warto zadbać żeby zwierzak w tym czasie nie zrobił sobie krzywdy. Mniejsze psy i koty najlepiej trzymać na rękach. W przypadku większych zwierząt można usiąść z nimi na posłaniu i uspokoić.

2. Podczas odbierania zwierzaka dostaniesz od lekarza zalecenia odnośnie dalszej opieki nad pupilem, stosowania leków oraz wizyt kontrolnych. Bardzo ważne jest przestrzeganie tych zaleceń!

3. W większości wypadków niewielkie ilości wody można podawać już kilka godzin po zabiegu (warto ustalić z lekarzem od kiedy). Jedzenie podajemy dopiero następnego dnia.

4. Do czasu wygojenia rany pooperacyjnej należy zadbać aby zwierzak nie mógł jej wylizać, ani podrapać. Najlepiej już w dniu zabiegu zaopatrzyć się w kołnierz lub ubranko pooperacyjne (w przypadku najbardziej pomysłowych zwierzaków przydadzą się oba te przedmioty). Pozwoli to nam uniknąć najczęstszego powikłania - problemów z gojeniem rany spowodowanych jej zakażeniem lub rozerwaniem przez pupila.

5. W okresie pooperacyjnym należy ograniczyć zwierzakowi ruch. Spacery mogą odbywać się tylko na smyczy. Psów nie należy zachęcac do intensywnej zabawy. W przypadku kotów warto dopilnować by nie skakały z wysokich mebli, itp. Po operacjach brzusznych i na klatce piersiowej okres ograniczenia ruchu trwa około 2 tygodni. Po operacjach ortopedycznych min. 6-8 tygodni. W innych przypadkach warto ustalić z lekarzem czy ograniczenie ruchu jest konieczne i jak długo powinno trwać.

6. W przypadku zaobserwowania jakichkolwiek niepokojących objawów w okresie pooperacyjnym skontaktuj się od razu z lekarzem weterynarii. 

Autor: lek. wet. Ewa Trębacz

Czytaj więcej...
© Wesoły Pies.
background